Het schip waarmee destijds vanuit Ganuenta handel met Engeland werd gedreven, werd in Colijnsplaat waarheidsgetrouw gereconstrueerd en voor behoud van lange duur > 50 jaar als monument in moderne materialen gebouwd. Een vrijwilligers bouwteam van bewoners uit Colijnsplaat bouwden het schip op halve ware grootte in 6 m. X 2.45 m.

In de Romeinse tijd werd het beschermen van de scheepshuid ook al toegepast. De huid werd bekleed met een in koolteer gedompeld wollen weefsel waarover loden platen gespijkerd waren. Het grootste deel van de schepen bestond toen uit eikenhout. Maar het schip moest lekdicht zijn. Daarom vulden de Romeinen de naden tussen de planken op met zacht materiaal zoals mos en planten. Deze manier van waterdicht maken noemen we breeuwen.

Verder gebruikten de Romeinen verschillende soorten ijzeren spijkers. Om boordplanken op elkaar te timmeren, waren harde spijkers van wel 40 centimeter nodig. Om de dwarsbalken in de bodem te slaan, gebruikte men korte zachte spijkers die omkrullen voordat ze door de bodem schieten en een lek veroorzaken. En om het breeuwsel in de naden te houden, zijn duizenden kleine spijkertjes met grote koppen onderin de bodem geslagen. Hout-, breeuwrot en roestende spijkers bepaalden lange tijd de levensduur van een hout-gebouwd schip. Afhankelijk van gebruikte houtsoort was dat tussen vijf en vijftig jaar.

Het hele bouwproces in foto’s:

Lees meer: www.maritime-art-design.nl